کد مطلب:36690 شنبه 1 فروردين 1394 آمار بازدید:66

آنچه در این عبارات و جملات از امیرالمومنین علی (ع) شنیدیم حكایتگر نسبتی است كه آدمی با خدای خود دارد، یا باید داشته باشد. اما انسان با همنوعان خود نیز نسبتی دارد و كسی كه نسبت میان خود و پروردگارش را سامان نداده باشد، نسبت به رابطه میان او و همنوعانش نیز سامانی نخواهد داشت. مهمترین درسی كه انبیا می دادند و تنبهی كه در پیروان و مخاطبان خود می آفریدند، این بود كه آدمی با آدمی در صلح است اگر آدمی با خدا در صلح باشد. مشكلی كه ما در جهان

[صفحه 234]

امروز با آن رو به رو هستیم همین است كه پاره ای از مردم با غفلت از بندگی و عبودیت خداوند می خواهند روابط میان بندگان خداوند را تنقیح و تصحیح كنند.

حقیقتا پشت كردن به قبله وحی، روگرداندن از آفتاب توحید، متكی شدن به خویشتن، ترك عبودیت حق و انكار ذلت حقیقی خویش، و به فراموشی سپردن كامل آفریدگار سبب بسیاری از پریشانیها و تشویشها هم در فكر و هم در عمل انسانها شده است.

آدمیانی كه شب روشنی ندارند، روزهایشان نیز تیره خواهد بود. آنها كه با خدای خود انس دارند و در ظلمات شب با او سخن می گویند و نجوا می كنند، روابط روزانه شان هم روشن خواهد بود. كسانی كه به آزاد كردن درون خویش نكوشیده اند، هزاران زنجیر اسارت به دست و پای جان آنهاست، در بندگی زر و زور و شهوت و غضب قرار دارند، چگونه می توانند در بیرون آزادی را برای دیگران به ارمغان بیاورند. سر ناگشوده ماندن مشكلات بشری همین است.

صفحه 234.